هر چی جلوتر میری انگار نه انگار، فقط وقت تلف کردنه، خسته میشی، کلافه میشی، اما به اندازه سر سوزنی هم کارت جلو نمیره، بعضی میگند اینهم شانس ماست، ولی اینجور دیالوگ ها را از بس شنیدیم برامون تکراری شده، این شرایطی است که خواه ناخواه برای اکثر افراد پیش میاد. آنقدر حالت گرفته میشه که گاهی وقتها بی خیالش میشی، اما ته دلت امید هست و باز هم ادامه میدی. این را بهش میگند پشتکار و ایمان به هدف داشتن.